Lange tijd voelde het alsof ik me ergens aan wilde verbinden, contact wilde maken, een community wilde vormen. Een goudvis levend door slikken om lid te worden van een studentenvereniging zou hem voor mij echt niet worden, lid worden van een hippie community en de hele dag dansen op blote voeten evenmin. Maar zo kwam ik bij Riekerhaven, een plek waar Amsterdamse studenten en starters samen wonen met jonge statushouders. Een project waar ik gelijk enthousiast over was, terwijl de meeste in mijn omgeving zeiden ‘’Ga je bij vluchtelingen wonen?! Ben je niet bang om aangerand te worden?’’. Het was even slikken, buiten de ring, nieuwe buren, leven in een zeecontainer. Maar het was het allemaal waard.
Voor het eerst voelde ik me thuis in de stad waarin ik ben geboren. Leerde ik mijn eigen cultuur beter kennen, door die van andere te leren kennen. Mijn huisgenootjes en ik koken de ene dag pannenkoeken, en de volgende dag eten we een Syrische kip schotel. Zij leren mij Arabisch, ik lees ze voor uit Nederlandse kinderboeken van T. Tellegen. Het voelt als een eeuwige kennisuitwisseling tussen twee culturen, die dichterbij staan dan dat we denken.
Wij zijn de nieuwe stadmakers, wij maken de stad. Door maatjesprojecten, taaluitwisseling leren we elkaar kennen, en leren we van elkaar. Het mooie van Riekerhaven is dat alles zelf wordt georganiseerd en bestuurd. Op dit moment wonen er 561 jongeren, waarvan de ene helft statushouder en de andere helft oud-Amsterdammer. Waarmee bedoeld wordt dat ze al langer in Amsterdam wonen of studeren. Iedereen is tussen de 17 en 27 jaar oud. Vanuit de organisatie wordt geprobeerd iedere bewoner te betrekken bij het project. Zo zijn er bewoners verantwoordelijk voor het terrein, andere voor het onderhoud en weer andere voor sociale activiteiten. Alle initiatieven op het gebied van sport, cultuur en ontspanning worden gestimuleerd en begeleid door de organisatie.
(Eymann, 2016)
Hoewel ik verder kijk naar de achtergrond van mensen, en altijd probeer te achterhalen wat de drijfveren zijn van elk mens dat ik ontmoet. Wist ik eigenlijk weinig over mijn huisgenoten en over Syrië. Het is geen achterlijk land, wat veel mensen denken. Voor dat ze moesten vluchten waren mijn huisgenoten ook wereldreizigsters, gingen ze op vrijdag avond naar de club en studeerden ze bijna allemaal aan de universiteit. De meeste komen uit midden klasse of hoger en leefden in een welvarend Syrië voor de oorlog. De meeste van mijn huisgenoten hebben jaren gestudeerd, en werken nu ergens in Amsterdam waar ze 12-14 uur per dag worden uitgebuit. Mensen zouden eens moeten weten dat het alfabet in Syrië is uitgevonden, en feesten werden gevierd met Christenen, Moslims en Joden samen. Wat Syriërs graag zouden zeggen tegen mensen die vluchtelingen niet begrijpen is: ‘Dat ik niet uit een achterlijk land kom.’ ‘Dat ik hier niet voor de lol ben.’ ‘Dat ik mijn familie gruwelijk mis.’
Door het leven met elkaar, als studenten, voelt het niet alsof dit mensen zijn dit een oorlog hebben meegemaakt en worden ze minder als de ‘’zielige vluchteling’’ gezien. Het voelt alsof ik in een huis woon vol met leuke huisgenoten, waar ik graag thuis kom.
(Riemersma, 2016)
Een van mijn lieveling ’s schrijfsters Brene Brown beschrijft in haar boek ‘’De kracht van kwetsbaarheid’’ het volgende: ‘’Verbondenheid is de energie die ontstaat tussen mensen wanneer zij zich gezien, gehoord en gewaardeerd voelen; wanneer ze zonder te oordelen en beoordeeld te worden kunnen ze geven en ontvangen’’. Dit vind ik herkenbaar in mijn persoonlijke verhaal, en dat van mijn huisgenoten. Beide hebben een kans gekregen om op een plek te wonen waarbij je jezelf kunt zijn, en er ruimte is om te ander te ontmoeten. Een plek waarbij je verantwoordelijkheid krijgt vanuit de gemeente en de woningbouwvereniging, verantwoordelijkheid die je kunt gebruiken om de mens met elkaar te verbinden, en je eigen initiatief op te zetten. Verbondenheid zorgt ervoor dat je je gelukkig en gewaardeerd voelt. Het gevoel dat je erbij hoort, en dat je je gezien voelt. Ik hoop dat ik dit mee kan geven aan mijn nieuwe stadbewoners, zij geven dit gevoel in ieder geval al aan mij.
Deel 1 van Gaia’s blog nog niet gelezen? Lees ‘m hier!
Gaia Theil, CMV-student en Startblokker
